Voor ik het weet,
slapen mijn dromen met open ogen.
Waak ik over de tijd
die me nog vreemd is.
Alsof het onbestaande
me al een eeuwigheid verlaten heeft.
Zo woekert de nacht.
In slapeloze rimpels.
In verre vreugden.
Een herwonnen lach
om verloren droefheid.
En een onuitgesproken vaarwel.
Caro Van Braeckel
